Bedding

Dagenlang heb ik geluidsbanden met toespraken van Maarten Houtman uitgetikt. Dagenlang heb ik me ondergedompeld in teksten van jaren geleden die nog even nieuw zijn als op de dag dat ik ze voor het eerst hoorde.

Ooit schreef ik in een Liber Amicorum ter gelegenheid van zijn zeventigste verjaardag het gedicht 'bedding'. Nu, 25 jaar later, voelt het nog steeds hetzelfde.

Bedding

  

Stromen woorden slijpen een bedding

in de harde korst van mijn gewoontes.

Geduldig weken ze oude patronen los.

Stromen woorden bekleden de bedding

met liefde en vertrouwen,

moedigen aan tot zelfonderzoek.

  

Langzaam vult de bedding zich

met verlangen te leven,

te ervaren en te openen

voor het wonder van de verbondenheid.

Van Water- naar Wolkenwereld

De eerste dertig jaar van ons samenzijn woonden we op het water in Centrum Amsterdam.

Zeekoeten, waterhoentjes, futen en eenden leerden ons alles over territorium, balts en de trouwe zorg voor de jongen.

Water mengde zich met zon in een caleidoscopische pracht.

Licht ontmoet water
golven zon onder mijn raam
achter me de rozen die je gaf

(Pasen, 1994)

Water bewoog in de wind, kabbelend, maar soms opgezweept tot hoge golven in heftige stormen.



Water stolde tot ijs in koude winters. Helaas ook in onze waterleiding.

Eenden trekken sporen
in verse sneeuw
water is ijs geworden

(januari 1985)

Water was het leitmotiv, water was onze vrijheid, zonder water was er geen leven.

Maar de stad werd vol, het water verwerd tot een speeltuin en onze boot werd oud en te klein. Het hellingen eens in de drie jaar werd te zwaar. Het was tijd voor een nieuw avontuur.

🌜🌛

Nu zijn wij samen in twee flats aan het uiteinde van Amsterdam Noord.

We wonen in de wolken. Daar, ver boven het water leren wij over de geur van de seizoenen, de getijden van de bomen, de wegen van zon en maan langs de hemel en het dagelijkse speelveld van wolken en zon.

Even maar

Blauw kleurt de horizon,
baant zich een weg in het zwart.
De lucht haalt adem, de dag mag beginnen.

De lucht kleurt oranje,
voorbode van de zon.
De wereld wordt betoverd, niet te bevatten.

Kou wordt zichtbaar in rijp
op bomen en velden.
Voorzichtig werpt de zon haar eerste stralen.

En dan, even niet gekeken,
is alles normaal.
De dag kan beginnen, eindeloze kringloop.

Nachten

Droom

De poort naar mijn droom

Leidt een troosteloos landschap binnen

De weg leidt naar bussen die niet komen

Telefoons die niet opgeladen zijn

Steriele gebouwen zonder wc

Kamers vol met bureau’s

Waaraan gewerkt moet worden

Liften die nooit ergens aankomen

En als het landschap mooi is

Zee en strand

Raak ik iedereen kwijt

Is de gehuurde ruimte onheilspellend

Loopt het strand over in een

Industriegebied

De poort naar mijn droom 

Ga ik liever niet door

Maar soms meldt mijn droom

Dat ik niet meer mee hoef te doen

Weg kan lopen

De plicht achter me kan laten

Naar huis kan gaan

Helaas ook dan

Laten de bussen het afweten

Weet ik de weg terug niet meer

Mijn hart maakt overuren

Als ik uit de droom ontwaak

De nacht is onheilspellend

Normale tijd komt langzaam terug

Overdag komen beelden boven

Daar krijgen ze hun betekenis

Als ik ze vertel
De ander knikt en ziet
In de chaos lijnen

Geschreven

Of ik nog schrijf?
Boodschappenbriefjes
Soms rond en elegant
Soms schuin en scherp
Soms chaos alle kanten op
Soms onleesbaar - zelfs voor mij.

Dagelijkse peilstok voor mijn stemming
Maar nooit door mij gelezen.

Ouder worden

wij zullen langzaam stiller zijn misschien
haast ongemerkt wordt zwijgen dan tot spreken
de dagen lopen zachter door de weken
we zullen dichterbij de grenzen kunnen zien

en wat voorbij is lijkt zo’n ver verleden
zoals een heel oud boek wat lang gelezen is
een dromend kind dat al verdwenen is
en niets te maken heeft met alles van het heden

wij zullen langzaam stiller zijn misschien
en onze angst verbergen achter kleine dingen
maar in de nachten zal het donker zingen
van wat nog komt en wat je niet kunt zien



Johanna Kruit
Uit: Landgrens, bloemlezing 1970-1980


Vorige week nam ik een boek mee uit de bibliotheek, een bloemlezing met 555 gedichten. Toen ik het thuis opendeed viel het open op bovenstaand gedicht. Het mooiste uit de hele bundel. En om het niet te vergeten heb ik het maar in mijn blog gezet.

Sonnet

Voor wie ons ziet of leest of spreken hoort zijn wij onkenbaar.

Nooit laat ons bestaan zich vangen in een houding of een woord.

Oneindig staat de ziel van ons vandaan.

Hoe graag wij ook de kunst willen bedrijven

Die onze ziel voorziet van pralerij,
Toch zal ons hart onmededeelzaam blijven.

In wat wij tonen ziet men ons voorbij.

Door geen illusie of vernuft kan ooit

De kloof van ziel tot ziel worden geslecht.

Zelfs in ons diepste zelf zijn wij berooid,

Wat ook ons wezen aan ons denken zegt.

De ziel kan slechts in onze dromen schijnen.

Elk droomt eens anders dromen als de zijne.

Fernando Pessoa

Bij het lezen van dit gedicht dacht ik aan mijn kinderfoto's, en alle mensen die daar optraden.
Heb ik ooit geweten wie ze waren - en wie ik zelf toen was en nu ben?