Mijn moeder, ergens in de jaren vijftig. 
“Zo, ik ga weer eens aan het werk”

Een brief

Ik ga haar een brief schrijven, dacht ik. Naar de hemel, want daar is ze vast wel.

Mijn moeder was die dag helemaal aanwezig, de dag dat ik voor het eerst een hulp in de huishouding had. 

Het kwam zo. Bij een bezoekje aan de huisarts was mij dringend aangeraden hulp te zoeken bij het poetsen en stofzuigen. Het werd tijd, ik moest maar eens rondvragen bij vrienden en kennissen, want het zou wel moeilijk zijn om iemand te vinden. 

Twee dagen later troffen we een buurvrouw in het plaatselijke café. Ik dacht aan de opdracht van de dokter en vroeg “heb jij een hulp”. Ja, dat had ze. 

“Zou ze tijd voor mij hebben?”

“Ik zal het haar vragen.”

De volgende dag al kwam de hulp langs, ze had tijd, wanneer kon ze beginnen.

Gisteren was de grote dag. Ik had mijn huis gestoft en opgeruimd en vond het er mooi uitzien. Maar nu ik hier zit te schrijven en ze geweest is, denk ik aan alle verborgen hoekjes die weer aandacht krijgen en aan alles wat weer blinkt en schittert. En aan de korte gesprekjes waarin we elkaars leven leren kennen.

Vreemd, ik moet eerst oud worden om me in vreugde te verbinden met mijn moeder in haar liefste bezigheid, het schoonmaken.