wij zullen langzaam stiller zijn misschien
haast ongemerkt wordt zwijgen dan tot spreken
de dagen lopen zachter door de weken
we zullen dichterbij de grenzen kunnen zien
en wat voorbij is lijkt zo’n ver verleden
zoals een heel oud boek wat lang gelezen is
een dromend kind dat al verdwenen is
en niets te maken heeft met alles van het heden
wij zullen langzaam stiller zijn misschien
en onze angst verbergen achter kleine dingen
maar in de nachten zal het donker zingen
van wat nog komt en wat je niet kunt zien
Johanna Kruit
Uit: Landgrens, bloemlezing 1970-1980
Vorige week nam ik een boek mee uit de bibliotheek, een bloemlezing met 555 gedichten. Toen ik het thuis opendeed viel het open op bovenstaand gedicht. Het mooiste uit de hele bundel. En om het niet te vergeten heb ik het maar in mijn blog gezet.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Mijn moeder, ergens in de jaren vijftig. “Zo, ik ga weer eens aan het werk” Een brief Ik ga haar een brief schrijven, dacht ik. Naar de hem...
-
Wolken Vanmorgen was het even stil in huis. De dag van gisteren, waarin de onrust van de voorbije week wegebte, had nog nageklonken. De st...
-
Zondag 7 juli, klokslag 8.00 Een droom …Langzaam ebt de droom weg. Een gevoel van eenzaamheid blijft… Het begon in een oud kantoorgebouw. Ik...
-
Voor mijn vader Ik was 18 jaar toen ik naar Amsterdam vertrok om te gaan studeren. Mijn ouders liet ik achter in Arnhem. Zij hoorden niet m...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten