Sonnet

Voor wie ons ziet of leest of spreken hoort zijn wij onkenbaar.

Nooit laat ons bestaan zich vangen in een houding of een woord.

Oneindig staat de ziel van ons vandaan.

Hoe graag wij ook de kunst willen bedrijven

Die onze ziel voorziet van pralerij,
Toch zal ons hart onmededeelzaam blijven.

In wat wij tonen ziet men ons voorbij.

Door geen illusie of vernuft kan ooit

De kloof van ziel tot ziel worden geslecht.

Zelfs in ons diepste zelf zijn wij berooid,

Wat ook ons wezen aan ons denken zegt.

De ziel kan slechts in onze dromen schijnen.

Elk droomt eens anders dromen als de zijne.

Fernando Pessoa

Bij het lezen van dit gedicht dacht ik aan mijn kinderfoto's, en alle mensen die daar optraden.
Heb ik ooit geweten wie ze waren - en wie ik zelf toen was en nu ben?