Een pauze-wandeling tijdens een meditatiesessie. Ik probeer te lopen zoals ik geleerd heb: voeten stevig op de grond, aandacht bij elke stap, aandacht ook bij de voeten. Ik loop als een zombie, vanuit mijn hoofd, vanuit de regels die ik denk geleerd te hebben. Ik ben mezelf volledig kwijt. Ik zie de bomen, het gras, de vijver en probeer ze helemaal waar te nemen. Wat ik waarneem is het plan in mijn hoofd. Ik voel me doodongelukkig en ben blij als de pauze voorbij is.
Vannacht komt deze herinnering boven, dat moment - 30 jaar geleden. En met de herinnering de behoefte om mezelf te verkennen in alle aangeslibde lagen die er nog steeds zijn met de vraag: wie draagt deze lagen. Wie was die doodongelukkige vrouw en wat verhindert me nu nog steeds om die enig mogelijke vraag te stellen: wie ben ik?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten