Moeder en dochter 2

Je doezelt weg

De regels van het leven zijn vergeten

Je handen zijn weer warm

Je neuriet zacht

De psalmen en gezangen zijn er nog

Geen wintervoeten meer

Je glimlacht, blij om me te zien

En in mijzelf komt zachtheid boven

en liefde - eindelijk gevoeld

Vrij van elkaar en toch verbonden

Moeder en dochter 1

Als een dief in de nacht sluipen ze binnen.

Terwijl je daar ligt, gesloten ogen,

voel je ze opeens.

Haar ogen, haar blik.

Niet buiten je, maar als de jouwe.

Je wordt haar en vergeet

dat jij het bent.

Samengevallen lijd je mee.

Je bent de huls die haar omvat.

Als een handschoen 
heb je haar aangetrokken.

Je ligt daar en je adem stokt, 

jouw adem en jouw pijn

ze halen je weer terug.

Maar pas voor de spiegel 
weet je het zeker:

ik ben mijn moeder niet.