Een van die zonnige ochtenden dat we vroeg gingen wandelen. Naar zee, en dan naar de vuurtoren over het strand. Midden in het seizoen. Het is aangenaam warm op de vroege morgen. In de duinen heerst een serene rust. Het geurt naar kamperfoelie. Het strand is leeg op twee wandelaars na met een hond. Zij gaan de andere kant op. Voor ons een leeg strand, een zachte zon. Kilometers lang geen mens te zien. Het water klotst vriendelijk aan onze voeten. Hier en daar een schuimkop.
Een onnederlands stukje Nederland. Zo leeg, zo zonnig.
Waar zijn al die toeristen. Het moeten er naar schatting 40.000 zijn.
Pas vlak bij de vuurtoren passeert ons een jogger met hond, en in de verte een paar vissers.
Van de vloedlijn naar de vuurtoren is het een kwartier lopen. Daar wacht een kopje latte en appeltaart met slagroom. Een vriendelijke
Duitse toeriste neemt ongevraagd een foto van ons.
En daar wachten overigens ook al die toeristen, die met zicht op de eindeloze zee hun vakantie-ervaringen uitwisselen. "Warm was het in de Andes en broeierig, vond je niet ..."
Een onwerkelijke morgen midden in een heerlijke vakantie.
En daar wachten overigens ook al die toeristen, die met zicht op de eindeloze zee hun vakantie-ervaringen uitwisselen. "Warm was het in de Andes en broeierig, vond je niet ..."
Een onwerkelijke morgen midden in een heerlijke vakantie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten