Oneindigheid

Kan ik de overmaat van subjectiviteit zien, waarin ik leef, de ordening van de wereld naar mijn behoeften, een onvermogen om mijn eigen onbeduidendheid onder ogen te zien.

Kan ik mezelf ervaren als een oneindig klein deeltje in een oneindig heelal. Niets meer, niets minder.

De aarde gezien vanuit Saturnus

Mijn hart

oh, was mijn hart maar als het gras

dat opspringt in de morgenzon

de dauw nog blinkend op haar stengels

oh, was mijn hart maar als het gras

zich heffend in het licht

en zinderende warmte dragend

gewoon omdat het is

en in de avondschemer buigend

voor de koele bries

als dank een volle geur verspreidend

afscheid van het licht

oh, was mijn hart maar als het gras

het duister van de nacht omarmend

stil wachtend op de paarlen dauw

als tooi voor ’t nieuwe licht

Texel - juli 2013

Een van die zonnige ochtenden dat we vroeg gingen wandelen. Naar zee, en dan naar de vuurtoren over het strand. Midden in het seizoen. Het is aangenaam warm op de vroege morgen. In de duinen heerst een serene rust. Het geurt naar kamperfoelie. Het strand is leeg op twee wandelaars na met een hond. Zij gaan de andere kant op. Voor ons een leeg strand, een zachte zon. Kilometers lang geen mens te zien. Het water klotst vriendelijk aan onze voeten. Hier en daar een schuimkop.
Een onnederlands stukje Nederland. Zo leeg, zo zonnig.
Waar zijn al die toeristen. Het moeten er naar schatting 40.000 zijn.
Pas vlak bij de vuurtoren passeert ons een jogger met hond, en in de verte een paar vissers.

Van de vloedlijn naar de vuurtoren is het een kwartier lopen. Daar wacht een kopje latte en appeltaart met slagroom. Een vriendelijke 

Duitse toeriste neemt ongevraagd een foto van ons.

En daar wachten overigens ook al die toeristen, die met zicht op de eindeloze zee hun vakantie-ervaringen uitwisselen. "Warm was het in de Andes en broeierig, vond je niet ..."

Een onwerkelijke morgen midden in een heerlijke vakantie.