Eindje lopen met de MAC

Zaterdag 23 september was een speciale dag. Die dag besloten we om de computer van Hein te verhuizen naar de Elpermeer. We liepen naar de Studio, gewapend met een tas van de Landmarkt. Het regende heel zacht en alles rook naar herfst.

De MAC paste precies in de tas, met snoeren en muis. De Studio lag er opeens verloren bij en alle losse eindjes werden zichtbaar. Losse snoeren, stapels papieren en verborgen stofvlokken kwamen tevoorschijn. We deden een eerste poging om een nieuwe orde te vestigen en gingen daarna weer richting Elpermeer. Daar kreeg de MAC zijn nieuwe plaats. Het voelde aan alsof hij daar altijd al stond. 

De volgende dagen is de Studio opgeruimd. Het is nu een plek om tot jezelf te komen, om even alleen te zijn. En misschien een goede plek voor een wekelijks meditatie-groepje. Hein zal het pad erheen nog vaak afleggen…

Het hart schroeit…

 Soms schroeit een gedicht je hart, maakt voelbaar wat niet denkbaar is, laat een nieuw stukje bewustzijn vrij. Dit gedicht van Jan Harten deed dat.

Mijn geboortedatum

Mijn geboortedatum werd
geschreven in een dorp
dat rook naar hooi
en paardehaar: het was
acht uur in de morgen
en de zon, als een
complimenteuze fotograaf,
stond het landschap
te bekijken van
ademloze september.

In mijn spaarpot viel
de eerste zilveren gulden,
in mijn ogen was nog geen
licht, maar wel een
begin zichtbaar van
glimmende stuiter
en mijn stem hinkte
ook nog maar op
éen gedachte: lucht.
Adem van september.

Mijn wieg knikkebolde
bij het slaan van de klok
– paukenslag in de diepte –
en de tijd bouwde mij
langzaam op, trok aan mijn
haar, gaf mij een schooltas
en begon een heel dorp
met zoemende boomgaarden
en kleurige of vinnige
mensen rond mij op te zetten.

Toen ik negen jaar was
sloop er een fout in de
geschiedenis, die niemand
meer uit zou kunnen gummen.
Met hartstocht ging een geweer
af en nog éen, en toen vlogen
honderd zware roofvogels
opeens laag over de grond
en zaaiden pitten van dood
in mensen en dieren die ik kende.

Ik was plotseling uit mijn kracht
gegroeid en stond te trillen
op mijn benen, te jong om te vechten,
te goud van hollands zonlicht
om mijn vleugels te sluiten.
Met tussen mijn ribben
een tandrad van angst
leefde ik verder met
ondergedoken ouders,
verborgen als een
speld in een hooiberg.

Jaap Harten (1930-2017)

 

Om niet te vergeten - de eeuwigheid en de anderen

Herinnering

Mateloosheid der kinderjaren
er was alleen eeuwigheid
meegevoerd naar een toekomst die niet bestond omdat er nog geen
verleden was
de zon scheen heet en rechtvaardig in de lege straat
alles was mogelijk
niets móést
rust
en duizend plannen
zwevend als kleurige ballons
vriendjes even eenzaam als hij spelend in het universum in het
vergeten en verzinken van de ene seconde in de andere
alles had doel
en was doelloos
de avond vervloeiend in de zorgeloze nacht.


Peter van Steen (1904-1971)
uit: Gruis en kwarts (1953)

***

klein jarig kind

zo blij buiten

met de hoepel

draaiend rond en rond

drie keer en dan ligt

de kring weer op de grond

–

pak hem weer

vier vijf keer

zonder vallen

door en door en door

je hebt het door

kind

het lukt je draait

in één beweging

om je smalle lijfje

draait de cirkel midden

op de stoep

alle mensen kijken

alle mensen die daar lopen

kijk hoe mooi mijn nieuwe hoepel

draait en draait en –

iemand roept

wat moet dat midden

op de stoep kind

hoepel op

Anne Nederkoorn ((1962)

Uit: Vitaal tussengeluid. 

Uitgegeven door Eijlders dichters