De eerste ontmoeting met Maarten

Jarenlang had ik boeken gelezen om mijn wereld te begrijpen. Maar ergens in mijn 37e levensjaar zei iemand, behoorlijk geïrriteerd, ‘het wordt tijd dat je iets praktisch gaat doen in plaats van wijsheid in boeken te zoeken’. Dat deed pijn, temeer omdat ik heel goed wist dat de opmerking midden in de roos was.

Daarom stond ik op een koude septemberavond buiten bij de Mozes en Aaronkerk in Amsterdam een affiche te lezen over cursussen die daar gehouden werden. Er werd een cursus aangeboden van ‘integrale meditatie op basis van Zen’. Eén keer in de twee weken, introductieavond binnenkort.

Op de introductieavond kwamen mijn man en ik als laatsten binnen. Een klein, vol zaaltje, een enorme ovale tafel waar iedereen al omheen zat. Een kleine, oudere man keek ons met felle ogen aan. Gebiedend zei hij tegen mij ‘kom jij maar naast mij zitten’. Er werd wat met stoelen geschoven en daar zat ik. Met een vuurrood hoofd en het gevoel dat iedereen naar me keek. De hoofdmeester had me een standje gegeven, omdat ik te laat was.

Van zijn inleiding weet ik niets meer, maar wat daarna gebeurde vergeet ik nooit. “Zo”, zei hij, “nu zal ik laten zien hoe je moet zitten”. Hij klom in die propvolle kamer op de tafel, vouwde zijn benen over elkaar heen, en gaf zo uitleg over het zitten - wat ik totaal niet meer hoorde, zo geschokt was ik dat die oude man zomaar op een tafel klom waar iedereen bij was.

Gelukkig weerhield het me er niet van om bij hem te gaan ‘zitten’ en dat heb ik gedaan tot hij er zelf mee ophield, zo’n jaartje of dertig…