Bedding

Dagenlang heb ik geluidsbanden met toespraken van Maarten Houtman uitgetikt. Dagenlang heb ik me ondergedompeld in teksten van jaren geleden die nog even nieuw zijn als op de dag dat ik ze voor het eerst hoorde.

Ooit schreef ik in een Liber Amicorum ter gelegenheid van zijn zeventigste verjaardag het gedicht 'bedding'. Nu, 25 jaar later, voelt het nog steeds hetzelfde.

Bedding

  

Stromen woorden slijpen een bedding

in de harde korst van mijn gewoontes.

Geduldig weken ze oude patronen los.

Stromen woorden bekleden de bedding

met liefde en vertrouwen,

moedigen aan tot zelfonderzoek.

  

Langzaam vult de bedding zich

met verlangen te leven,

te ervaren en te openen

voor het wonder van de verbondenheid.

Van Water- naar Wolkenwereld

De eerste dertig jaar van ons samenzijn woonden we op het water in Centrum Amsterdam.

Zeekoeten, waterhoentjes, futen en eenden leerden ons alles over territorium, balts en de trouwe zorg voor de jongen.

Water mengde zich met zon in een caleidoscopische pracht.

Licht ontmoet water
golven zon onder mijn raam
achter me de rozen die je gaf

(Pasen, 1994)

Water bewoog in de wind, kabbelend, maar soms opgezweept tot hoge golven in heftige stormen.



Water stolde tot ijs in koude winters. Helaas ook in onze waterleiding.

Eenden trekken sporen
in verse sneeuw
water is ijs geworden

(januari 1985)

Water was het leitmotiv, water was onze vrijheid, zonder water was er geen leven.

Maar de stad werd vol, het water verwerd tot een speeltuin en onze boot werd oud en te klein. Het hellingen eens in de drie jaar werd te zwaar. Het was tijd voor een nieuw avontuur.

🌜🌛

Nu zijn wij samen in twee flats aan het uiteinde van Amsterdam Noord.

We wonen in de wolken. Daar, ver boven het water leren wij over de geur van de seizoenen, de getijden van de bomen, de wegen van zon en maan langs de hemel en het dagelijkse speelveld van wolken en zon.

Even maar

Blauw kleurt de horizon,
baant zich een weg in het zwart.
De lucht haalt adem, de dag mag beginnen.

De lucht kleurt oranje,
voorbode van de zon.
De wereld wordt betoverd, niet te bevatten.

Kou wordt zichtbaar in rijp
op bomen en velden.
Voorzichtig werpt de zon haar eerste stralen.

En dan, even niet gekeken,
is alles normaal.
De dag kan beginnen, eindeloze kringloop.