De tijd waarin wij leven moedigt dwingend aan tot bewegen. Stil zitten wordt bijna beschouwd als een doodzonde, echt letterlijk.
Nu houd ik heel erg van stil zitten, liefst met een mooi boek of een spannende film. Maar zelfs ik begon me schuldig te voelen, want sinds het begin van de Corona-epidemie had ik mezelf vrijaf gegeven van elke lichaamsbeweging in groepsverband. De dokterspraktijk moedigde dit schuldgevoel nog aan. Zowel Hein als ik kregen bij elk bezoekje het advies om aan sport te doen, al was het maar een stevig stuk wandelen. De dagelijkse expeditie naar het winkelcentrum (heen en terug een klein uurtje) was echt niet genoeg.
Na uitgebreid onderzoek op internet bleek in Amsterdam Noord genoeg te doen en uiteindelijk ben ik begonnen aan gym voor 65+ in het Zwanenmeer, met een groep vrouwen waarvan de oudste ruim boven de tachtig is.
De wandeling heen en terug gaat door het plaatselijke parkje, een kleine groenstrook tussen flatgebouwen. Vandaag was het mistig. De flats waren verdwenen.
De spinnenwebben voelden aan als de spinnenwebben van vroeger op mijn tocht naar de lagere school.
De gym blijkt geen dure plicht, maar een vrolijke manier om te bewegen en leeftijdsgenoten tegen te komen. Na afloop wordt er koffie gedronken, daar worden nieuwtjes uitgewisseld, en het kleine leed van de deelnemers kan er gedeeld worden.
