Vannacht, toen ik voor de zoveelste keer niet kon slapen en de radio aan wilde zetten om niet in mijn gedachten verstrikt te raken, kwam het woordje aandacht in me op. Aandacht voor mijn onrustige lichaam, dat kende ik. Maar aandacht voor mijn onrustige gedachten? Opeens ‘zag’ ik het. Aandacht en denken zijn niet hetzelfde. Mijn aandacht ging naar mijn gedachten. Korte flarden wervelden door mij heen. Flarden zonder onrust, flarden in het nu, flarden die zonder ophef weer plaatsmaakten voor de volgende gedachte. Het was een wonder.
En toen vond ik me terug in een reeks gedachten die mij naar de keel vlogen. Zonder dat ik het gemerkt had was de aandacht verdwenen.
Jarenlang heb ik naar Maarten geluisterd. Jarenlang heb ik geprobeerd mijn gedachten te volgen. Maar pas vannacht wist ik wat hij al die jaren probeerde duidelijk te maken. Ik ben een trage, maar gelukkige leerling.
